Prowadzący starali się przekazać przybyłym potencjał, który ma do zaoferowania kultura i duchowość starotybetańska. Twórcy projektu wyszli z założenia, że wszystko, co istnieje w naturze, jest ze swej istoty piękne. Starano się zobrazować uczestnikom warsztatów, na czym polega kontemplacja i jak w naszych, europejskich warunkach można ja praktykować. Kiedyś nauki takie utrzymywano w wielkiej tajemnicy, dziś mamy do nich powszechny dostęp. Jednak prowadzący warsztaty starali się uniknąć swoistego klimatu „wiedzy tajemnej”, umknęli też, jak bardzo tylko mogli, od wszelkich konotacji religijnych, czy nawet kulturowych głoszonych nauk. Chcieli, by to, co przekazują miało charakter jak najbardziej uniwersalny. Była to przede wszystkim nauka o pięknie, jakże silnie obecna we wszystkich kulturach od początku istnienia świata. „Piękno może ożywić intelekt i w pewnym stopniu nas otworzyć, ale ujrzenie piękna czystości istoty ożywia siłę życiową na głębszym poziomie. Zmysłowe doświadczenia koloru i piękna natury, jak też uznanie wartości doświadczenia również ją zwiększają. Jeśli obecnie nie doceniasz swojego życia, wykorzystaj swój umysł, aby owo poczucie wartości wzbudzić, pomyśl: „jakie miłe miejsce, piękne drzewo, dobry człowiek.”