Jest 5 marca 2005, ludzie tłumnie udają się do galerii, która już po raz kolejny zamienia się w teatr. Przedstawienie opowiada historię „osiedlowego bandziora”, który z braku wszelkich koncepcji życiowych wiedzie żywot dewastatora i prymitywnego hulaki. Jakby wbrew tej krótko nakreślonej fabule, spektakl został okrzyknięty mianem „baśni naturalistycznej”, gdyż przy całym naturalizmie z jakim obrazowana jest ta blokowiskowa egzystencja, akcja spektaklu ociera się o baśń z uniwersalnym przesłaniem i mitycznymi symbolami w tle. Sztuka ta, zorganizowana w przestrzeni Galerii Szyb Wilson, zdobyła Laur Konrada i Nagrodę Dziennikarzy.