Spektakl zainspirowany rozważaniami Rolanda Barthesa nad nicością, pustką, brakiem formy i kształtu: „Dzień taki szczęśliwy (...). Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć, (...). Nie wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem. Nie czuję w ciele żadnego bólu. Prostując się widziałem niebieskie morze i żagiel." Twórcy przedstawienia wyszli z założenia, że pustka ma swoje miejsce w każdym człowieku. Pustka ta dotyczy w gruncie rzeczy problemu granic, gdyż granica jest taką tajemniczą przestrzenią, na której pustka się rodzi. Twórców spektaklu najbardziej zainteresowała granica pomiędzy tym, co realne, a co nie realne. Tytułowa BU żyje w dziwnym świecie, na dodatek nie reprezentuje samej siebie, a jedynie jest „poruszycielką" lalki o rozmiarach człowieczych. Motyw ten nawiązuje do teatrów japońskich, gdzie aktorzy przekazują wszystkie swoje uczucia i emocje za pomocą lalki.