Wernisaż urozmaicono dodatkowo występem chóru gregoriańskiego. Była to doskonała kompozycja, szczególnie w świetle tytułu wydarzenia. „Temat – odpowiedź” sugeruje także istnienie dialogu między sztukami. Tę ideę komparatystyczną twórcy zawarli już w samych swoich dziełach, gdyż jedno z przedsięwzięć stanowiła fotograficzna interpretacja rzeźb Andrzeja Sieka.

 

Dzieła tych początkujących fotografików to rzeczy mówiące dużo o lękach dzieciństwa, szczególnie tego, które działo się pośród krajobrazów wielkomiejskich, strasznych i potwornych, w których człowiek staje się bezdusznym potworem. Mamy i kominy wydychające kłęby potężnego ciemnego dymu, sfrustrowane jednostki ludzkie porywające się na życie swoje i innych. Są też smutne i puste place zabaw, ludzie pocięci na fragmenty jak krótkometrażowe film, zakrwawione kadłuby statków. Większość historii, które przekazują nam uczniowie tego studium jest osadzona w krajobrazie ziemi śląskiej, ale nie jest to kraina bezpiecznego dojrzewania, odszukiwania własnej tożsamości, ale niedoli materialnej i pustki duchowej. Postacie uwiecznione na tych fotografiach nie wyzbywają się jednak nigdy wiary w inny świat i poszukują swoistego sacrum: pewien Żyd na przykład studiuje jakiś święty tekst, a świadkami zdarzenia są malutkie płonące świece. Ten akt zapewne niesie nadzieję, jest jakby furtką prowadzącą do świata lepszego, jaśniejszego, głębszego.

Izabela Ochman