Dzikie historie to wystawa składająca się z trzech części.
Pierwsza z nich to „Prawdziwe historie" – dwa krótkie cykle, które są obserwacjami, w jaki sposób miejsca potrafią zmieniać swój charakter. Moją intencją jest pokazać, że w myśleniu zbyt często kierujemy się stereotypami – tu staram się te stereotypy łamać. Dwie krótkie historie: „Lido" i „Ogród umarłych dzieci".

„Dawne opowieści" to cykl, który przez ostatnie trzy lata tworzyłem w czeskiej części Gór Stołowych, tak zwanych „skalnych miastach", głownie w Adrspachu, Teplicach nad Metuji i na Ostaszu. Intencją było zbudowanie swego rodzaju powiązania pomiędzy ciałem a kamieniem tak, aby poprzez tę relację pokazać dwie zupełnie różne, ale też oddziaływujące na siebie struktury. Miękkość i twardość, ciepło i chłód, ostrość i obłość kształtów, czynnik męski i kobiecy, witalność i wieczna nieruchomość. Obydwa te elementy – ciało i kamień przenikają się, rozdzielają, tworzą relacje, które mogą być odczytywane na różnych poziomach interpretacyjnych, również jako odniesienie do relacji człowieka do człowieka, człowieka do natury, czy przestrzeni.

„ Fantastyczne opowieści" z kolei to zbiór pojedynczych fotografii, czy małych cykli, które niczym krótkie nowele, opowiadają bardzo różne historie – odnoszą się do mitów, obrazów, kultury popularnej, czasami są nawet z lekka publicystyczne. Tematem wszystkich  jest człowiek – postawiony jako centralny punkt i główny temat.