„Zbyt długo żyliśmy pod terrorem niedościgłej doskonałości Demiurga. Zbyt długo doskonałość jego tworu paraliżowała naszą własną twórczość. Nie chcemy z nim konkurować. Nie mamy ambicji mu dorównać. Chcemy być twórcami we własnej, niższej sferze, pragniemy dla siebie twórczości, pragniemy rozkoszy twórczej, pragniemy - jednym słowem - demiurgii.” Cytat ze „Sklepów Cynamonowych” Brunona Schulza rozpoczynał wystawę i naprowadzał widza na właściwy tor pojmowania poszczególnych obrazów. Z tą jedynie różnicą wobec Schulzowskiej diatryby, że stawiając własne manekiny, nie tworzyliśmy ich od podstaw, a obudowujemy je jedynie formą w najbardziej dla człowieczeństwa charakterystyczne atrybuty.Wystawa miała na celu ukazanie i skłonienie do przemyśleń nad tymi problemami. Z racji, że każdy z plastyków bezwstydnie urzeczywistnia własne doświadczenia, mamy nadzieje, że tym posunięciem, widz tym bardziej będzie skłonny do przemyślenia, choćby nad własnym ego.