Definicja drugiego ciała biorącego udział w zderzeniu jest bardzo szeroka, obejmuje ona bowiem wszystko, co wchodząc w kontakt z nami silnie na nas oddziałuje – może to być wpływ rodziny czy otaczającej nas kultury, a także przeciwnie – kultury zupełnie nam obcej i nieznanej. W zderzeniu z innymi wewnętrznymi światami  przeżywamy miłości, przyjaźnie i nienawiści, oraz emocje wahające się od zachwytu po dyskomfort. Oto wyrasta przed nami INNE, czyli to co NAMI nie jest, by uderzając w nas z całą mocą na zawsze nas odmienić. Prace prezentowane w ramach projektu Crash mają być zapisem owych niezliczonych zderzeń i świadectwem ich siły – odciskiem rzeczywistości na miękkiej tkance naszego „ja”.

Projekt „Crash” zainicjowała wywodząca się z katowickiego ZPAP grupa „Niezwyczajni” oraz Fundacja Galeria Hyperion wspólnie ze Stowarzyszeniem OSTWEST i Galerią Freies Kunst Territorium w Bochum. Każdy prezentujący swoje prace w ramach projektu  artysta realizuje jego założenia w sposób indywidualny i sobie właściwy – wszak każdy z nas w odmienny sposób zderza się z otaczającą rzeczywistością i inaczej to zderzenie postrzega. Albert Oszek prezentuje sztukę zaangażowaną, jego twórczość przepełnia niepokój związany z rozwojem globalizacji i konsumpcjonizmu. Również prace rzeźbiarskie Wojciecha Grzywaczyka podejmują temat kondycji współczesnego człowieka – jednakże w kontekście poszukiwania odpowiedzi na niezmienne pytania nurtujące ludzkość od jej zarania. Natomiast Monika Hartman poprzez swój realizm metafizyczny pragnie wskazywać, iż otaczająca rzeczywistość – czy to otoczenia, czy naszych ciał – nie kończy się na tym, co fizycznie postrzegalne, lecz rozciąga się daleko ku transcendencji. Artystyczny zapis zderzenia z rzeczywistością mogą inspirować także doznania zmysłowe odczuwane w kontakcie z nią. Dla Basi Hacury takim doznaniem jest kolor, poruszający nas w sposób bezpośredni i beż żadnego wysiłku, niczym zjawisko naturalne. Staje się on punktem wyjścia do poszukiwania tajemniczych zaświatów, innych wymiarów, będących symbolicznym przedstawieniem ciemnych zakamarków ludzkiej duszy. Inspiracją Leszka Dużego jest materia – struktura wszelkich przedmiotów otaczającej nas rzeczywistości – czy to obiektów architektonicznych, czy fragmentarycznie przedstawionego ciała ludzkiego. Joanna Knapek wychwytuje i analizuje fragmenty otaczającej rzeczywistości, kierując uwagę odbiorcy na jej detale i nadając im znaczenie. Agata Sobczyk stara się oddać specyficzny genius loci, nastrój miejsca i chwili, ukazując przyrodę, pejzaż miejski,  jak i krajobrazy industrialne, szkielety hal, ulice o pokrytych napisami murach. Doświadczenia substancjonalne wyrażają rzeźby Dorothee Schäfer. Artystka w  kamieniu uwiecznia ruch i tworzy krajobrazy, w których duch może swobodnie się poruszać. W malarstwie Uwe Siemensa obrazy to „niemiejsca”, a „niemiejsca” to szczęście. Żadnych tytułów, żadnych nazwisk, żadnych dobrych lub złych ocen, to odbiorca staje się częścią obrazu. „Być z samym sobą” tak brzmi hasło artysty, dla którego kolory, powierzchnie, formy, światło, oraz emocjonalność odgrywają istotną rolę. Boje Arndt Kiesiel krytykuje w swych pracach współczesne społeczeństwo konsumpcyjne oraz podejmuje temat związany z konsekwencjami zatracenia człowieczeństwa. Drzeworyty Romana Klonka wypełniają baśniowe istoty i hermafrodyty o nieokreślonym charakterze. W seriach fotograficznych Marca Peschke chodzi o abstrakcję, transformację oraz zakodowanie stanu zastanego.

Projekt „Crash” umożliwia ukazanie lokalnej specyfiki na tle prac inspirowanych doświadczeniem rzeczywistości innego regionu bądź kraju, co nadaje mu uniwersalny wymiar opowieści o ludzkich przeżyciach.

 

Wydarzenie jest współfinansowane z budżetu miasta Katowice.